Marlène van Gansewinkel

We spreken Marlène terwijl ze op Tenerife verblijft. Haar tweede thuis, vertelt ze, aangezien ze hier al zo’n 14 keer is geweest. In het hotel kennen ze haar. Aan de bar overigens ook. Als ze daar voor dit interview met haar laptop neerstrijkt, wordt haar direct gevraagd of ze een cortado (kleine koffie) of een cola wil. Haar twee favoriete drankjes. Tijdens dit gesprek komen we nog veel meer over haar te weten.

Marlène is in Tenerife met haar eigen team: Team Para Atletiek. Dit team zette ze in 2017 op, vanuit de stichting die ze met Guido Bonsen en Fleur Jong oprichtte. Inmiddels bestaat dit team uit 11 paralympische spelers en haar vaste coach. Naast samen trainen staat ook de voorbeeldfunctie van deze topatleten centraal. “We willen allemaal meer doen voor de maatschappij. Zo organiseren we clinics voor mensen met een handicap. Voor ons als topsporters is het niet alleen belangrijk om een berg aan medailles te winnen. We willen ook mensen helpen; hen laten inzien dat er voor iedereen, handicap of niet, van alles mogelijk is.” 

Niet wassen en niet koken 
Drie weken lang in Tenerife, dat is vast pittig? “Ik vind het heerlijk. Ik kan me hier, in de zon, volledig storten op de sport. Geen afleiding, alleen de focus om dieper te gaan. Ik hoef hier geen was te doen of te koken. Het is puur ik en de sport.” We zijn benieuwd, heeft ook zij weleens een off-day en hoe sleept zij zich dan uit bed?“ Dat gebeurt niet. Natuurlijk heb ik eens geen zin, maar toch gaan is een vorm van respect naar jezelf.”  

Marlène vervolgt: “Ik heb een ontzettende bewijsdrang. Als je met een handicap wordt geboren, dan hoor je vaak dat je iets niet kan. Of je luistert ernaar of je gaat er hard tegenin om te bewijzen dat de rest het fout heeft. Dat laatste is op mij van toepassing. Als iemand zegt dat ik iets niet kan, dan denk ik altijd: ‘moet jij eens opletten’.” 

Burn-out en geleerde lessen 
Deze drive blijkt ook haar valkuil. Zo kampte ze eens met een burn-out. Ze heeft hierdoor geleerd haar grenzen beter te bewaken, al blijft dat lastig. “Op de dagen dat ik 40% beschikbaar heb, en ik geef die 40%, dan heb ik me die dag voor 100% ingezet en dat is alles wat ik die dag had. Dan ga ik het niet forceren er meer van proberen te maken. Dat is niet makkelijk, maar wel het allerbeste.” 

Wat doet ze als het haar eens flink tegenzit? “Dan ga ik stil huilen in een hoekje. Maar pas nadat ik me eerst heb afgesloten van mijn gevoelens en mijn energie heb gestopt in praktische zaken. Na een paar uur alleen en het gooien met papieren propjes, kan ik breken; alleen of op de schouder van mijn vriend of coach.” Gelukkig vindt Marlène op de moeilijke momenten ook afleiding in andere dingen. Zo houdt ze van trompet spelen en studeert ze bewegingstechnologie. “Mijn droom is niet alleen medailles winnen. Ik wil later een baan bij een prothesefabrikant. Daarvoor moet ik nog wel even alle zeilen bijzetten. Ik heb nu een tussenjaar, maar volgend jaar verleg ik de focus meer naar mijn studie.”  

 
Na een lange dag, ploft ze het liefste op de bank. Met Netflix aan – momenteel kijkt ze naar El Silentio – of met een boek. Nu ligt er een exemplaar uit de Twisted Lies series op haar nachtkast. Als we haar vragen of op dat kastje ook een geluksbrenger ligt antwoordt ze: “Nee, en dat vind ik ook gevaarlijk, afhankelijk zijn van iets. Als ik mijn prothese maar bij me heb, dan komt het altijd goed.”

Wandelen in de bergen 

Naast lezen en Netflixen kun je Marlène wakker maken voor wandelen in de bergen én sushi. Zo gaat ze graag met haar vriend naar Noorwegen. Gaat dat goed met een beenprothese? Marlène, die het hele gesprek goedlachs en open is zegt: “Mijn vriend heeft eerder last van zijn knieën dan ik van mijn prothese. Enige nadeel is dat de sok van mijn prothese zo snel gaat zweten. Af en toe moet ik alles even afdoen en laten drogen.” 
 
Terug naar de sushi. Past dat wel in een topsportdieet? “Ja hoor. Ik eet graag gezond om me goed te voelen, maar een uitstapje moet zeker kunnen. Ik zeg altijd maar; als je dieet te streng is, dan is je dieet niet goed.” We leren dat Marlène voor de broodnodige ontspanning graag in bad gaat. Het liefste na een paar baantjes zwemmen. “Zwemmen maakt me rustig. Als ik daarna een warm bad in stap, is dat de beste ontspanning ever.”

Superkracht  
We sluiten af met de vraag: Als je naast je sportkracht een andere superkracht zou mogen hebben, welke zou dat dan zijn? “Ik zou graag gedachten willen lezen. Ik ben geïntrigeerd door mensen en hun gedachten. Wat gaat er in ieders hoofd om? Waarschijnlijk is dat zoveel anders dan dat je denkt wanneer je iemand ziet of spreekt. Ja, gedachtenlezen, dat lijkt me heerlijk. Mits ik er dan ook een knopje bij krijg om het uit te zetten.”